ο Δημήτρης Χορν υπήρξε ένας πρίγκηπας του θεάτρου , ο Αμλετ του ελληνικού θεάτρου , αφού ήταν ένας ευγενής που συνεχώς αμφέβαλλε και αμφισβητούσε, κυρίως τον ευατό του . Ο Χόρν είχε αναγάγει την υποκριτική τέχνη σε υπαρξιακό του πρόβλημα . Κατηγορήθηκε συχνά και επιπόλαια ότι δεν ανέπτυξε πλήρως το τάλαντο του , ότι εκμεταλλεύτηκε την χαρισματική του φύση , την ευγλωττία του , τους χαρίεντες τρόπους για να υποκριθεί εύκολους ρόλους .
Αφου επισημάνω ότι έπαιξε σε έξι έργα του Σαιξπηρ, Πιραντέλο, Μισέ , Τσέχωφ, Ίψεν , Μπεν, Τζόνσον και τόσους άλλους κλασσικούς , που οι καλοθελητές αποσιωπούν , γνωρίζω ότι η μεγάλη του αυτοκριτική διάθεση , το πικρό του , συχνά αυτοσαρκαστικό χιούμορ τον καθιστούσαν διστακτικό και αναβλητικό , θάλεγα τρομαγμένο μπροστά στα κρημνά των μεγάλων ρόλων . Σε εποχές που η φτήνια , η προχειρότητα και ο χυδαίος ερασιτεχνισμός περίσσευαν , ο βαθύς υπεύθυνος βασανιστικός επαγγελματισμός του Χορν , η τελειοθηρία του , οι συνεχείς αυτοέλεγχοι του, οι έντονες αμφιβολίες του για κάθε νέο βήμα στο επίπονο και επώδυνο στίβο της υποκριτικής είναι ότι διδακτικότερο μας άφησε μαζί με την χαρίεσσα μορφή του .
Κώστας Γεωργουσόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου