Τετάρτη 25 Μαρτίου 2015

στο Πανεπιστημιο Αθηνων στο ανοιξιατικο φως !!!!!

Της  Μαριώς μας  , έναυσμα- τσιγκλισμα και τούτη η ανάρτηση για το υπέροχο Life images 

Ένας περίπατος λοιπόν , στην βιβλιοθήκη του Ανδριανου στο Μοναστηρακι . Την βιβλιοθήκη του Ανδριανού  , χάρισμα και αυτή του  Ρωμαίου Αυτοκράτορα   στην πόλη των Αθηνών . Το Πανεπιστήμιο Αθηνών των Βυζαντινών χρόνων .


                         στο δυτικό τοιχο της προσοψης , ο  Μ Χακοκονδύλης  εκτισε μικρο βυζαντινό                                     εκκλησακι τον 11ο αιώνα  τον " Αγιο Ασώματο στα σκαλιά "
                                             
                                                    σωζεται ακομη μια τοιχογραφία του

 μαρμάρινοι  αναγλυφοι γεισοι ξεκουραζονται  στο εδαφος 

                              υπέροχα ψυφιδωτα δαπεδα και σκαλομέρια  στους χωρους των                                                                                         αναγνωστηρίων


                     απομειναρια απο τις τρεις  εκκλησιές  της Μεγαλης Παναγιάς που χτιζονταν  στον                        αρχικο χωρο της δεξαμενής μετα   απο καθε  καταστροφή
                                        και τελος το βιβλιοστάσιο ο χωρος για τους παπυρους

Θαυμαστε εδώ  ενα τρισδιαστατο ταξίδι στην ρωμαική Αθήνα



ΑΘΑΝΑΤΗ ΕΛΛΑΔΑ !!!!!!!!!!!


Σάββατο 21 Μαρτίου 2015

ΜΟΛΩΧ για την γιορτη της ποιησης !!!!!

Για  την γιορτή της ποιησης διαλεγω το  προφητικό ποιημα του   Κωστή Παλαμα ,

Μολώχ

Τῶν Ἑλλήνων τὴν πατρίδα
βάρβαροι τὴν ἀτιμάζουν!
Ὅπου ἀνθοπετοῦσαν οἱ Ἔρωτες
παραδέρνει ἡ νυχτερίδα.
Στὴ νυχτιά μας μιὰ πυγολαμπίδα,
τῶν ἀρχαίων ἡ μνήμη, ψευτοφέγγει
κ᾿ εἶναι μιὰ νυχτιὰ ποὺ δὲν τὴ διώχνεις,
τοῦ παντοτινοῦ μας ἥλιου ἀχτίδα!
Καὶ πατρίδα καὶ ψυχὴ ρουφᾶν
βάρβαροι ἀπὸ βάθη καὶ ἀπὸ ὕψη.
Κι ὅταν, μ᾿ ἕνα τρίσβαθο ὤχ!
τῶν Ἑλλήνων θεέ, ρωτοῦμε σέ:
«Εἶσ᾿ ἐσὺ ὁ ξανθὸς Ἀπόλλωνας;»
Ἀποκρίνεσαι:-«Εἶμ᾿ ἐγὼ ὁ Μολώχ!»




Παρασκευή 13 Μαρτίου 2015

Η στιγμη σου σε ενα ποιημα Λωτος , Δαφνη Μαρια Γκυ

η Μαρία μας , μας κάλεσε σε καινούρια συνάντηση στη στιγμή μας σε ένα ποίημα και η χαρά μου πολύ μεγάλη !!!!!!


 Διάλεξα σήμερα λοιπον μια φίλη ποιήτρια  , την Δάφνη Μαρία Γκυ  και το ποίημα της Λωτός απο την συλλογή  της " ο Κήπος και η άσφαλτος "

ΛΩΤΟΣ 

Όνειρα 
με γαλάζια μαλλιά  ν ανεμίζουν 
και χρυσούς βυθούς να ποθούν 
τι αρμονία ξαγρυπνα μες τα μαλάματα των ματιών τους 
και τι στεναγμοί ανακούφισης 
αναδεύονται στα μονοπάτια της λησμονιάς τους 





παντα με μαγευε η ματαξενια διαφανεια του λωτού 

Κυριακή 8 Μαρτίου 2015

ΓΥΝΑΙΚΕΣ Τασος Λειβαδιτης

…Φτωχές γυναίκες,
μοδίστρες, δακτυλογράφοι, ασπρορουχούδες,
τίμιες ή σπιτωμένες, ακόμα κι άλλες
εκείνες του σκοινιού και του παλουκιού,
γυναίκες του ανέμου, της βροχής, του κουρνιαχτού,
νιώσαμε το φόβο που κρύβεται καμιά φορά
πίσω από την αγνότητα,
την κούραση πίσω από την καλοσύνη ή την αδιαφορία
πίσω απ’ την υπακοή.
Μα πιο πολύ νιώσαμε την αδυναμία που
κρύβεται πίσω απ’ την κακία.
Συχνά μας άφησαν εκείνοι που αγαπούσαμε
πολλές, πάνω στη τρέλα τους, τους ρίξανε βιτριόλι,
οι πιο πολλές βέβαια κλάψαμε, χτυπηθήκαμε,
μα φροντίσαμε σύντομα να βρούμε έναν άλλον,
γιατί τα χρόνια περνάνε…
Αν μας έβλεπε κανείς το βράδυ, όταν μένουμε μονάχες
και βγάζουμε τις φουρκέτες, τις ζαρτιέρες, και κρεμάμε
στην κρεμάστρα το πανωφόρι κι αυτήν τη βαμμένη μάσκα
που μας φόρεσαν, εδώ και αιώνες τώρα, οι άντρες
για να τους αρέσουμε –
αν μας έβλεπαν, θα τρόμαζαν μπροστά σε τούτο
το γυμνό, κουρασμένο πρόσωπο.
Αχ, γυναίκες έρημες,
κανείς δεν έμαθε ποτέ πόση αγωνία κρύβεται πίσω απ’
τη λαγνεία, ή την υστεροβουλία μας.
Και πάντα γυρεύαμε το καλύτερο….
Συχνά καταφύγαμε και στις χαρτορίχτρες,
τρέχουμε στα μέντιουμ να μάθουμε- τι να μάθουμε;
Διαβάζουμε καθημερινά το ωροσκόπιο στις εφημερίδες,
πηγαίνουμε σε διάφορους ύποπτους αστρολόγους…
λοιπόν πού πάμε; Από πού ερχόμαστε; Τι ψάχνουμε
παλεύοντας αιώνια με τα έξω και τα μέσα μας στοιχεία;
Ερχόμαστε απ’ το φόβο και το φόνο, απ’ το αίμα και
την επανάληψη. Ερχόμαστε απ’ την παλαιολιθική αρπαγή-
κι αρχίζουμε την ανθρώπινη φιλία.
Τέλος, ύστερα από πολλά, παντρευόμαστε,
κάνουμε κάμποσες εκτρώσεις, αρκετά παιδιά,
ύστερα έρχεται η κλιμακτήριος, οι μικρονευρασθένειες,
κι ύστερα τίποτα. Όλα καταλαγιάζουν μέσα μας.
Κι επιθυμίες κι αναμνήσεις- αχ περνάει
γρήγορα η ζωή, ούτε το καταλαβαίνεις.
Τα παιδιά ζούνε σ’ ένα δικό τους κόσμο, δε μας ξέρουν
παρά μονάχα σα μητέρες, δεν μπόρεσαν να μας δουν
ποτέ λίγο κι εμάς σαν ανθρώπους-
με τις μικρότητες ή τις παραφορές τους.
Έτσι ζήσαμε. Αγνοημένες και μονάχες μέσα
στο εσωτερικό μας πάθος,
αγνοημένες κι έρημες μέσα στην ιερότητα
της μητρότητάς μας…”
(Τάσος Λειβαδίτης, Ποίηση, τ. 1, Κέδρος)