Ο μονόλογος του Θεού

Σε κοίταξα όταν ξύπνησες το πρωί. Περίμενα να μου πεις δύο-τρεις λέξεις, ευχαριστώντας με για όσα σου συνέβαιναν, ζητώντας την γνώμη μου για ότι πρόκειται να κάνεις σήμερα.


Παρατήρησα ότι ήσουν πολύ απασχολημένος προσπαθώντας να βρεις τα κατάλληλα ρούχα για να πας στη δουλειά σου. Ήλπιζα να βρεις κάποιες στιγμές να μου πεις μια καλημέρα!

Αλλά ήσουν πολύ απασχολημένος. Για να δεις ότι είμαι κοντά σου, έφτιαξα για σένα τον πολύχρωμο ουρανό και το κελάηδημα των πουλιών. Κρίμα όμως που δεν παρατήρησες ούτε τότε την Παρουσία μου. Σε ατένιζα όταν έφευγες βιαστικός προς τη δουλειά σου και πάλι περίμενα. Υποθέτω ότι εξαιτίας της απασχόλησης σου, δεν είχες χρόνο ούτε τότε να μου πεις δύο λόγια. Όταν γυρνούσες από τη δουλειά είδα τη κούραση και το στρες σου και σου έστειλα ένα ψιλόβροχο για να σε απαλλάξει από την πίεση της ημέρας. Νόμιζα ότι κάνοντας σου αυτή τη χάρη θα με θυμηθείς.

Ως αντάλλαγμα όμως στενοχωρημένος, με έβρισες . Επιθυμούσα τόσο πολύ να μου μιλήσεις. Οπωσδήποτε η ημέρα ήταν ακόμα μεγάλη. Άνοιξες μετά την τηλεόραση, και όταν παρακολουθούσες την αγαπημένη σου εκπομπή, εγώ περίμενα. Έπειτα δείπνησες με τους δικούς σου και για άλλη μια φορά δεν με θυμήθηκες. Βλέποντας σε τόσο κουρασμένο κατάλαβα τη σιωπή σου και έσβησα τη λαμπρότητα του ουρανού για να μπορείς να ξεκουραστείς, αλλά δεν σε άφησα σε σκοτάδι. Άφησα ξάγρυπνα για σένα πλήθος από αστέρια. Ήταν τόσο όμορφα, κρίμα που δεν παρατήρησες...αλλά δεν πειράζει! Μήπως πράγματι συνειδητοποίησες ότι Εγώ είμαι εδώ για σένα. Έχω περισσότερη υπομονή από ότι εσύ μπορείς ποτέ να φανταστείς. Θέλω να σου το δείξω αυτό, για να το δείξεις και εσύ με τη σειρά σου στους γύρω σου. Σ' αγαπώ τόσο πολύ ώστε θα σε ανέχομαι.

Κωνσταντίνος Καβάφης

          Τα φάρμακα σου φέρε Τέχνη της Ποιήσεως ,
          Που κάμνουνε - για λίγο - να μην νιώθετε η πληγή

η γιορτή της ποίησης

Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν


Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιὸ πολύ,

ὅμως ἡ δική σου τρυφερότητα πόσο καιρὸ ἀκόμα θὰ βαστάξει;

Ὅ,τι μᾶς γλύκανε, τὸ ξέπλυνε ὁ χρόνος κι ἡ συναλλαγή,

ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς χαμογέλασαν βουλιάξαν σὲ βαθιὰ πηγάδια

καὶ μείναν μόνο κεῖνοι ποὺ μᾶς πλήγωσαν,

ἐκεῖνοι ποὺ ἀρνήθηκαν νὰ τοὺς ὑποταχτοῦμε.

Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν πιὸ πολύ...

                                                   Ντινος Χριστιανόπουλος

όνειρα ανοιξιάτικα

Ρώτησαν την αμυγδαλιά, αν υπάρχει Θεός



και η αμυγδαλιά άνθισε ...

(Ν. Καζαντζάκης)

σκέψεις

Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του. Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.

αυτο που μένει

ΑΥΤΌ ΠΟΥ ΜΕΝΕΙ
Αυτό πυ μένει περισσότερο
είναι αυτό που φέυγει

Καυώς το τίποτα είναι πολύ
Ενω το λίγο τίποτα

Κι οι κύλινδροι αλέθουν την στιγμή
σε λεπτότατο φύλλο

                                             ΑΝΤΩΝΗΣ  ΦΩΣΤΙΕΡΗΣ

η σιωπή του έρωτα OSCAR WILD

As oftentimes the too resplendent sun



Hurries the pallid and reluctant moon


Back to her sombre cave, ere she hath won


A single ballad from the nightingale,


So doth thy Beauty make my lips to fail,


And all my sweetest singing out of tune.






And as at dawn across the level mead


On wings impetuous some wind will come,


And with its too harsh kisses break the reed


Which was its only instrument of song,


So my too stormy passions work me wrong,


And for excess of Love my Love is dumb.






But surely unto Thee mine eyes did show


Why I am silent, and my lute unstrung;


Else it were better we should part, and go,


Thou to some lips of sweeter melody,


And I to nurse the barren memory


Of unkissed kisses, and songs never sung.

Έτσι όπως συχνά ο ήλιος με την εντυπωσιακή του λάμψη



διώχνει το θαμπό φεγγάρι, όσο και αν αντιστέκεται


στη σκοτεινή σπηλιά του, χωρίς να ακούσει


ούτε ένα τραγουδι από το αηδόνι


έτσι η ομορφιά σου μου σφραγίζει τα χείλη


και κάνει παράφωνα για μένα τα πιο όμορφα τραγούδια






Κι όπως την αυγή πάνω από τα λιβάδια


περνά ο άνεμος με τα ορμητικά του φτερά


και σπάει τα καλάμια με τα δυνατά φιλιά του


που αυτά μόνο, μπορούν να γίνουν όργανα τραγουδιού


έτσι τα ορμητικά μου πάθη, παραδέρνουν συνέχεια μέσα μου


και η τόσο μεγάλη αγάπη κάνει την αγάπη μου βουβή






Όμως τα μάτια μου σου έδειξαν εσένα


γιατί είμαι σιωπηλός και η λύρα μου ακούρδιστη


πριν γίνει ο χωρισμός μας μοιραίος


και πριν μας αναγκάσει να φύγουμε


εσύ για άλλα χείλη που τραγουδούν με αρμονία


κι εγώ εδώ να αναπολώ μάταια


φιλιά που δεν έδωσα, τραγούδια που δεν είπα.