Η στιγμη σου σε ενα ποιημα , Νικηφορος Βρεττακος - Ταυγετος

Εφτασε ο ομορφος Οκτωβρης και η Μαρια μας , μας καλεσε ξανα σε υπεροχο μονοπατι της ποιησης

Με την σειρά μου διάλεξα τον Νικηφόρο Βρεττάκο  σε ένα ξέχωρο ποίημα του και όχι θαλασσινό


…Μέσα μου μια σειρά κολώνες από αγάπη και ήλιο

γέρνουνε! Πρόλαβέ τες, αγαθέ μου γέροντα! Μη μ’ αφήσεις,

γιατ’ είμαι το άνθος σου! Είμαι το άνθος που φύτρωσε μέσα στη μοίρα σου!

Εμένα πάντοτε θα βρίσκουνε να κάθουμαι χάμω στα πόδια σου,

εγώ θα ’μαι το αιώνιο σου λιοντάρι που θα σε φυλάει!...

…Άνοιξα μια πηγή στα πόδια σου! Πολλοί θα περάσουν.

Στις πέτρινές σου φούχτες θα κάθουνται τα πουλιά,

θα ξεδιψάνε οι άνθρωποι κι όπως θα σε κοιτάζουν,

με των δασών σου τον ατέλειωτο ψίθυρο, θα τους εξηγάς:

«Αυτό το νερό το λένε αγάπη…»

«Αυτό το νερό το λένε αγάπη…»

…Κάμε να ξαναϊδώ

πίσω απ’ τις αγερόχυτες κορφές σου ν’ ανατέλλει

σαν ήλιος πάλι το όραμα της παγκόσμιας αγάπης.

(Αποσπάσματα από το ποίημα «Χτες τη νύχτα ξαναγύρισα στον Ταΰγετο» της Συλλογής «Ο Ταΰγετος και η σιωπή» [1949]).