ΜΟΛΩΧ για την γιορτη της ποιησης !!!!!

Για  την γιορτή της ποιησης διαλεγω το  προφητικό ποιημα του   Κωστή Παλαμα ,

Μολώχ

Τῶν Ἑλλήνων τὴν πατρίδα
βάρβαροι τὴν ἀτιμάζουν!
Ὅπου ἀνθοπετοῦσαν οἱ Ἔρωτες
παραδέρνει ἡ νυχτερίδα.
Στὴ νυχτιά μας μιὰ πυγολαμπίδα,
τῶν ἀρχαίων ἡ μνήμη, ψευτοφέγγει
κ᾿ εἶναι μιὰ νυχτιὰ ποὺ δὲν τὴ διώχνεις,
τοῦ παντοτινοῦ μας ἥλιου ἀχτίδα!
Καὶ πατρίδα καὶ ψυχὴ ρουφᾶν
βάρβαροι ἀπὸ βάθη καὶ ἀπὸ ὕψη.
Κι ὅταν, μ᾿ ἕνα τρίσβαθο ὤχ!
τῶν Ἑλλήνων θεέ, ρωτοῦμε σέ:
«Εἶσ᾿ ἐσὺ ὁ ξανθὸς Ἀπόλλωνας;»
Ἀποκρίνεσαι:-«Εἶμ᾿ ἐγὼ ὁ Μολώχ!»

Η στιγμη σου σε ενα ποιημα Λωτος , Δαφνη Μαρια Γκυ

η Μαρία μας , μας κάλεσε σε καινούρια συνάντηση στη στιγμή μας σε ένα ποίημα και η χαρά μου πολύ μεγάλη !!!!!!

 Διάλεξα σήμερα λοιπον μια φίλη ποιήτρια  , την Δάφνη Μαρία Γκυ  και το ποίημα της Λωτός απο την συλλογή  της " ο Κήπος και η άσφαλτος "

ΛΩΤΟΣ 

Όνειρα 
με γαλάζια μαλλιά  ν ανεμίζουν 
και χρυσούς βυθούς να ποθούν 
τι αρμονία ξαγρυπνα μες τα μαλάματα των ματιών τους 
και τι στεναγμοί ανακούφισης 
αναδεύονται στα μονοπάτια της λησμονιάς τους 

παντα με μαγευε η ματαξενια διαφανεια του λωτού 

ΓΥΝΑΙΚΕΣ Τασος Λειβαδιτης

…Φτωχές γυναίκες,

μοδίστρες, δακτυλογράφοι, ασπρορουχούδες,

τίμιες ή σπιτωμένες, ακόμα κι άλλες

εκείνες του σκοινιού και του παλουκιού,

γυναίκες του ανέμου, της βροχής, του κουρνιαχτού,

νιώσαμε το φόβο που κρύβεται καμιά φορά

πίσω από την αγνότητα,

την κούραση πίσω από την καλοσύνη ή την αδιαφορία

πίσω απ’ την υπακοή.

Μα πιο πολύ νιώσαμε την αδυναμία που

κρύβεται πίσω απ’ την κακία.

Συχνά μας άφησαν εκείνοι που αγαπούσαμε

πολλές, πάνω στη τρέλα τους, τους ρίξανε βιτριόλι,

οι πιο πολλές βέβαια κλάψαμε, χτυπηθήκαμε,

μα φροντίσαμε σύντομα να βρούμε έναν άλλον,

γιατί τα χρόνια περνάνε…

Αν μας έβλεπε κανείς το βράδυ, όταν μένουμε μονάχες

και βγάζουμε τις φουρκέτες, τις ζαρτιέρες, και κρεμάμε

στην κρεμάστρα το πανωφόρι κι αυτήν τη βαμμένη μάσκα

που μας φόρεσαν, εδώ και αιώνες τώρα, οι άντρες

για να τους αρέσουμε –

αν μας έβλεπαν, θα τρόμαζαν μπροστά σε τούτο

το γυμνό, κουρασμένο πρόσωπο.

Αχ, γυναίκες έρημες,

κανείς δεν έμαθε ποτέ πόση αγωνία κρύβεται πίσω απ’

τη λαγνεία, ή την υστεροβουλία μας.

Και πάντα γυρεύαμε το καλύτερο….

Συχνά καταφύγαμε και στις χαρτορίχτρες,

τρέχουμε στα μέντιουμ να μάθουμε- τι να μάθουμε;

Διαβάζουμε καθημερινά το ωροσκόπιο στις εφημερίδες,

πηγαίνουμε σε διάφορους ύποπτους αστρολόγους…

λοιπόν πού πάμε; Από πού ερχόμαστε; Τι ψάχνουμε

παλεύοντας αιώνια με τα έξω και τα μέσα μας στοιχεία;

Ερχόμαστε απ’ το φόβο και το φόνο, απ’ το αίμα και

την επανάληψη. Ερχόμαστε απ’ την παλαιολιθική αρπαγή-

κι αρχίζουμε την ανθρώπινη φιλία.

Τέλος, ύστερα από πολλά, παντρευόμαστε,

κάνουμε κάμποσες εκτρώσεις, αρκετά παιδιά,

ύστερα έρχεται η κλιμακτήριος, οι μικρονευρασθένειες,

κι ύστερα τίποτα. Όλα καταλαγιάζουν μέσα μας.

Κι επιθυμίες κι αναμνήσεις- αχ περνάει

γρήγορα η ζωή, ούτε το καταλαβαίνεις.

Τα παιδιά ζούνε σ’ ένα δικό τους κόσμο, δε μας ξέρουν

παρά μονάχα σα μητέρες, δεν μπόρεσαν να μας δουν

ποτέ λίγο κι εμάς σαν ανθρώπους-

με τις μικρότητες ή τις παραφορές τους.

Έτσι ζήσαμε. Αγνοημένες και μονάχες μέσα

στο εσωτερικό μας πάθος,

αγνοημένες κι έρημες μέσα στην ιερότητα

της μητρότητάς μας…”

(Τάσος Λειβαδίτης, Ποίηση, τ. 1, Κέδρος)

το γλωσσαριον των Ανθέων Εγγονόπουλος

ΤΟ ΓΛΩΣΣΑΡΙΟ ΤΩΝ ΑΝΘΕΩΝ

την ποίησιν ή την δόξα;

την ποίηση

το βαλάντιο ή την ζωή;

τη ζωή

Χριστόν ή Βαραββάν;

Χριστόν

την Γλάτειαν ή μίαν καλύβην;

την Γαλάτεια

την Τέχνην ή το θάνατο;

την Τέχνη

τον πόλεμο ή την ειρήνη;

την ειρήνη

την Ηρώ ή τον Λέανδρο;

την Ηρώ

την σάρκα ή τα οστά;

την σάρκα

την γυναίκα ή τον άνδρα;

τη γυναίκα

το σχέδιον ή το χρώμα;

το χρώμα

την αγάπη ή την αδιαφορία;

την αγάπη

το μίσος ή την αδιαφορία;

το μίσος

τον πόλεμο ή την ειρήνη;

τον πόλεμο

νυν ή αεί;

αεί

αυτόν ή τον άλλον;

αυτόν

εσένα ή άλλον;

εσένα

το άλφα ή το ω μέγα;

το άλφα

την εκκίνηση ή την άφιξη;

την εκκίνηση

την χαράν ή την λύπην;

την χαρά

την λύπην ή την ανίαν;

την λύπη

τον άνθρωπο ή τον πόθο;

τον πόθο

τον πέλεμο ή την ειρήνη;

την ειρήνη

ν’ αγαπιέσαι ή ν’ αγαπάς;

ν’ αγαπώ.

 Νικος Εγγονόπουλος 

καλο μας μηνα !!!!!!

Demis Roussos -τα δικα του λογια !!!!

"Πριν από κάποια χρόνια, δέχτηκα μια πρόσκληση από το δεύτερο κρατικό κανάλι της γαλλικής τηλεόρασης, για την κυριακάτικη εκπομπή που παρακολουθούν οι μισοί Γάλλοι, προκειμένου να μου κάνουν ένα μεγάλο αφιέρωμα. Τους πρότεινα να γίνουν τα γυρίσματα στην Ελλάδα. Θα στήναμε τον καναπέ στην κεντρική σκηνή του Ηρωδείου. Θα έκαναν βίντεο με τα πιο όμορφα μέρη της χώρας μας, θα είχαμε και τους ανάλογους καλεσμένους. Πήγα στο γραφείο του Αντώνη Σαμαρά, που ήταν τότε υπουργός Πολιτισμού, με δέχτηκε με χαρά και έδωσε εντολή να με βοηθήσουν. Ήρθε, όμως, μετά το τηλεοπτικό συνεργείο από τη Γαλλία και απλά δεν τους άφησαν να κάνουν τίποτα. Μα, τι άλλο να πω";

"Πριν από πολλά χρόνια είχα επισκεφτεί το γραφείο της Άννας Διαμαντοπούλου, την τότε υπουργό Περιβάλλοντος. Της μίλησα για τους μεγάλους διατροφικούς θησαυρούς της Κρήτης και πώς θα μπορούσε να τους αξιοποιήσει το ελληνικό κράτος για να κερδίσει χρήματα. Προσφέρθηκα να διαφημίσω παγκοσμίως και δωρεάν αυτή την προσπάθεια. Μου είπε ότι δεν μπορούσε να γίνει τίποτα, μου μίλησε περί ιδιωτικής πρωτοβουλίας, για γραφειοκρατία... Την ευχαρίστησα και έφυγα".

Γιαννης Τζιωτης ΔΡΟΜΟΙ ΥΠΕΡΕΝΤΑΣΗΣ

Ο συγγραφέας Γιάννης Ζιώτης

 έχει την χαρά και την τιμή να σας προσκαλέσει

 σ’ ένα ταξίδι ονειροφαντασίας και πραγματικότητας,

 στην παρουσίαση του βιβλίου του ¨ΔΡΟΜΟΙ ΥΠΕΡΕΝΤΑΣΗΣ¨

 που θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2015, στις 6 το απόγευμα

, στο ξενοδοχείο PRESIDENT ( αίθουσα ΕΥΡΩΠΗ )

 Την πρωτότυπη μουσική για το έργο έγραψε και θα παρουσιάσει ζωντανά 

ο μαέστρος Σταύρος Κωττάκης. 

Στην αφήγηση των κειμένων θα βρίσκεται εκεί για να μας ταξιδέψει

 ο ηθοποιός Πατρίκιος Κωστής.

 Για το βιβλίο ¨ΔΡΟΜΟΙ ΥΠΕΡΕΝΤΑΣΗΣ ¨ θα μιλήσουν

 οι δημοσιογράφοι Παύλος Αλέπης, Δημήτρης Τρίκας

 ο δοκιμιογράφος Δημήτρης Ι. Καραμβάλης

 ο ποιητής Αντώνης Δ. Σκιαθάς

 και η μαθήτρια της β’ γυμνασίου Ραφαέλα Ζιώτη.