( Η συμμετοχή μου στο 6 παιχνίδι του texnistories της Φλώρας )
Σκοτάδι ,
τυφώνας , κυκλώνας και μέσα εγώ ,ένα
βότσαλο της θάλασσας .
Όχου και δεν
συμπαθώ καθόλου την ανακατωσούρα , τις βροντές , την κοσμοχαλασιά . Κάνε Θεέ
μου να ναι μοναχά ένα κακό όνειρο , να μην περιπλανηθώ πολύ , να μείνω εδώ στο τόπο
μου .
Έξω βροχή
και μέσα βοή , τα χρώματα από γκρι έως μαύρο , οι ήχοι θαμποί , εκκωφαντικοί ,
στριγκοί , λες και μαζί σημαίνουν χίλιες
βραχνές σάλπιγγες , κλαίνε άνθρωποι , στενάζουν ελέφαντες , σωριάζεται καταγής η πανοπλία ενός ιππότη , στριγκλίζουν μηχανές εργοστασίων , λες και
δεν ζω εδώ στη δικιά μου παραλία .
Η θάλασσα , η μάνα μου γίνεται μεμιάς Λερναία Ύδρα , δεν
με χαϊδεύει πια , δεν με νανουρίζει , με
κτυπάει , με θρυμματίζει , με σέρνει στην υγρή φυλακή της
. Ο αέρας που με στέγνωνε με το χάδι του , με μαστιγώνει , με πονάει , με
παρασέρνει καθώς λυσσομανάει , με ξεκουφαίνει αντί να με μαγεύει με το τραγούδι του . Τώρα πια
γίνεται ο μουσικός συνθέτης του πιο βάναυσου εφιάλτη μου .
Ο ήλιος που
με κανάκευε με το φως του , που παίνευε προχτές ακόμη το κόκκινο σαν το γεράνι
χρώμα μου , τη λάμψη και το θάμπος μου , με εγκατέλειψε , πιθανόν για
πάντα . Έστειλε σύννεφα στη θέση του , έστειλε βροχή, χαλάζι , καταχνιά όμως
γιατί
;
;
Χιλιάδες
παράταιρα πράγματα κυλιούνται πάνω σε μένα και
στα αδέλφια μου στη παραλία . Ξύλα , πλαστικά ,σίδερα , γυαλιά , φελλοί
, άψυχα ζώα και ξανά λάσπη , υλικά οικοδομών , τσακισμένα κλαδιά …..
Ξαφνικά νοιώθω να ανασηκώνομαι , στροβιλίζομαι ,με
σκονίζει το κύμα , με δέρνει ο βοριάς , ζαλίζομαι, ταλαντεύομαι , νοιώθω να
ίπταμαι και ο κόσμος κάτω από μένα μοιάζει σχεδόν με κομμάτια ανακατεμένα από πάζλ . Μισώ το σκοτάδι , δεν έχω πλέον την αίσθηση
του χώρου .. Και όμως άρχισε η κάθοδος ,
νοιώθω να στροβιλίζομαι , να χάνω ύψος , να κατρακυλώ ,να βυθίζομαι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου