ΟΣΙΟΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ Ο ΠΑΦΛΑΓΩΝ

Στήλη ἐμψυχος τῆς ἐγκρατείας, στῦλος ἄσειστος τῆς ἐκκλησίαςε, Στυλιανέ, ἀνεδείχθης, μακάριε. Τὸν γὰρ σὸν πλοῦτον σκορπίσας τοῖς πένησιν, ἐν οὐρανοῖς ἐκομίσω τὸν ἄφθαρτον, καὶ ἐγκρατείᾳ καὶ πόνοις, πανόλβιε, χάριν εἴληφας νηπίων προστάτης γενόμενος καὶ φύλαξ νεογνῶν ἀπροσμάχητος.

ΑΓΙΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ

Χορείαν σεπτήν, ἐνθέως φιλομάρτυρες, ἐγείρατε νῦν, γεραίροντες τὴν πάνσοφον, Αἰκατερίναν· αὕτη γάρ, ἐν σταδίῳ τὸν Χριστὸν ἐκήρυξε, καὶ τὸν ὄφιν ἐπάτησε, ῥητόρων τὴν γνῶσιν καταπτύσασα.

αδικος λόγος Μπρεχτ

Να της Χειμερινης Βοήθειας  οι άνθρωποι
που με σημαιες και με τρομπέτες παίρνουν στο κατόπι
τα σπίτια , τους ανθρωπους και τους δρόμους .
Αρπαζουνε απ΄ τα φτωχα τα σπίτια ,
κουρέλια , αποφαγια και σημιτια
Τα δινουν στους φτωχότερους γειτόνους
Το ίδιο χέρι που τ΄αδέλφια τους χτυπάει
Αυτούς χιτλερικά τους χαιρετάει .

               

Ποίημα του Μπρεχτ για το 16ο μονοπρακτο του απο τη συλλογή " Τρομος και αθλιότητα του Γ Ραιχ "
πόσο αληθινο......... 

Ο ηθοποιός ~ Δημήτρης Χορν ♪♫•*¨*•.¸¸❤

ΗΘΟΠΟΙΟς ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΦΩς !!!!!!!!!!!!!

η Θαλασσα Γ Σεφερης

Η θάλασσα, πως έγινε έτσι η θάλασσα
Αργησα χρόνια στα βουνά,
με πλήγωσαν οι πυγολαμπίδες.
Τώρα σε τούτο τ' ακρογιάλι περιμένω
ν' αράξη ένας άνθρωπος
ένα υπόλειμμα, μια σχεδία.


Μα μπορεί να κακοφορμίσει η θάλασσα;
Ενα δελφίνι την έσκισε μια φορά
κι ακόμη μια φορά
η άκρη του φτερού ενός γλάρου.

Κι όμως ήταν γλυκό το κύμα
όπου έπεφτα παιδί και κολυμπούσα
κι ακόμη σαν ήμουν παλληκάρι
καθώς έψαχνα σχήματα στα βότσαλα,
γυρεύοντας ρυθμούς,
μου μίλησε ο θαλασσινός Γέρος:

"Εγώ είμαι ο τόπος σου,
ίσως να μην είμαι κανείς
αλλά μπορώ να γίνω αυτό που θέλεις"

Γ.Σεφέρης-"Επί σκηνής" Δ΄

νερωμενο κρασι Ιωαννης Πολεμησ

Νερωμένο κρασί

(μεταγενέστερος τίτλος: Παραδειγματικόν, συλλογή: Τὸ παλιὸ βιολί)

Ὅ, τι κι᾿ ἂν εἶχε τόχασε, γυναῖκα, βιός, παιδιά του·
τίποτε δὲν τ᾿ ἀπόμεινε στερνὴ παρηγοριά.
Πέταξ᾿ ἡ ἔννοια ἀπὸ τὸ νοῦ κι᾿ ἡ ἐλπίδ᾿ ἀπ᾿ τὴν καρδιά του
κι ἡ ὑπομονὴ ἐμαρμάρωσε στὰ στήθη του βαριά.

Ὅπως τὰ λείψανα περνοῦν, περνάει ἀργὰ ὁ καιρός του
καὶ ζεῖ δίχως ὁ δύστυχος νὰ ξέρει τὸ γιατί.
Μὲς στὴν ταβέρνα ὁλημερὶς μὲ τὸ ποτήρι ἐμπρός του
τοῦ κάκου ἐκεῖ ἀνώφελα τὴ λησμονιὰ ζητεῖ.

«Καταραμένε κάπελα καὶ κλέφτη ταβερνιάρη,
τί τὸ νερώνεις τὸ κρασί, καὶ πίνω ἀπ᾿ τὸ ξανθό,
καὶ πίνω κι᾿ ἀπ᾿ τὸ κόκκινο κι᾿ ἀπὸ τὸ γιοματάρι
κι᾿ ἀπὸ τὸ σῶσμα τὸ τραχύ, πίνω καὶ δὲ μεθῶ;

Δὲν ᾖρθα γιὰ ξεφάντωμα, μήτε γιὰ πανηγύρι,
ᾖρθα νὰ βρῶ τὴ λησμονιὰ στὸ θάνατο κοντά!»
Κι᾿ ὁ κάπελας γεμίζοντας καὶ πάλι τὸ ποτήρι
μὲ θλιβερὸ περίγελο στὰ λόγια του ἁπαντᾷ:

«Τί φταίω ἐγὼ ἂν τὰ δάκρυα ποὺ ἀπελπισμένος χύνεις
πέφτουν μὲς στὸ ποτήρι σου, σταλαγματιὲς θολές,
καὶ τὸ νερώνουν τὸ κρασὶ κι᾿ ἀδύνατο τὸ πίνεις;
Τί φταίω ἐγὼ κι᾿ ἂν δὲ μεθᾷς, τί φταίω ἐγὼ κι᾿ ἂν κλαῖς;» 

Ιωαννης Πολεμη΅

 

ΕΛΑ ΠΑΡΕ ΜΕ- αφιερωμενο στο Κοσμο της γνωσης

μια φωτογραφια απο καλοκαιρινο πρωινό στην Ιο μαζι με  ενα  αγαπημενο τραγουδι και εναν θαυμασιο ερμηνευτη  δηλωνω και εγω την συμμετοχη μου στο διαγωνισμο που διοργανωνει το Δελφινακι μας στο ιστολογιο του Ο Κοσμος της γνωσης για να γιορτα;σει τον πρωτο χρονο προσφοράς του   και το χιλιοευχαριστω για οσα μας χαριζει καθε μερα καθε στιγμη    

Δεν σε λυπαμαι Μανθοπουλος

ΔΕ ΣΕ ΛΥΠΑΜΑΙ[

Δε σε λυπάμαι!

Τι τάχα σαν κι εμένα αν δεν μπορείς

την μπάλα να κλοτσήσεις

κι αν δε βαστούν τα πόδια σου να τρέχεις;

Από καρδιάς σου λέω - μην απορείς -

έχει η ζωή κι άλλες χαρές να ζήσεις

κι ανάγκη από τη λύπη μου δεν έχεις.

Δε σε λυπάμαι!

Κι αν είσαι αναγκασμένο να περνάς

μέρες, βδομάδες, μήνες, χρόνια

 καθηλωμένο σε καρότσι επάνω,

όρκο σου κάνω και σκληρό μη με περνάς,

όταν σου λέω πως δε χρειάζεσαι συμπόνια.

Δε σε λυπάμαι!

Κι αν ίσως με νοήματα μιλάς,

τ΄ αυτιά σου κι αν δεν πιάνουνε τους ήχους,

μπορείς και πρέπει, ακούς; Πρέπει να γελάς.

Και νιώσε το μ΄ αυτούς εδώ τους στίχους

τόση ώρα τι πασκίζω να σου πω:

Μέσα μας, ξέρε το, μου μοιάζεις και σου μοιάζω.

Όμοιος σου νιώθω, γι αυτό αδέρφι σε λογιάζω

Δε σε λυπάμαι, ναι, μα...  σ΄ αγαπώ!

[1] Αφιερωμένο στο παιδί με ειδικές ανάγκες, από το Δημήτρη Μανθόπουλο και από την ποιητική του συλλογή «Τα βούκινα της σιωπής»

---

http://www.kellehampton.com/

Και τώρα (αμήν, αμήν) λέγω υμίν:

Και τώρα (αμήν, αμήν) λέγω υμίν:

Οκτάνα , φίλοι μου, θα πη μεταίχμιον της Γης και του Ουρανού, όπου το ένα στο άλλο επεκτεινόμενο ένα τα δύο κάνει.
Οκτάνα θα πη πυρ, κίνησις, ενέργεια, λόγος σπέρμα.
Οκτάνα θα πη έρως ελεύθερος με όλας τας ηδονάς του.
Οκτάνα θα πη ανά πάσαν στιγμήν ποίησις, όμως όχι ως μέσον εκφράσεως μόνον, μα ακόμη ως λειτουργία του πνεύματος διηνεκής.
Οκτάνα θα πη η εντελέχεια εκείνη, που αυτό που είναι αδύνατον να γίνη αμέσως το κάνει εν τέλει δυνατόν, ακόμη και την χίμαιραν, ακόμη και την ουτοπίαν, ίσως μια μέρα και την αθανασίαν του σώματος και όχι μονάχα της ψυχής.
Οκτάνα θα πη το «εγώ» «εσύ» να γίνεται (και αντιστρόφως το «εσύ» «εγώ») εις μίαν εκτόξευσιν ιμερικήν, εις μίαν έξοδον λυτρωτικήν, εις μίαν ένωσιν θεοτικήν, εις μίαν μέθεξιν υπερτάτην, που ίσως αυτή να αποτελή την θείαν Χάριν, το θαύμα του εντός και εκτός εαυτού, κάθε φοράν που εν εκστάσει συντελείται.
Οκτάνα θα πη η ενόρασις και η διαίσθησις εκείνη, που επιτρέπουν σωστά να νοιώθης, να καταλαβαίνης όλην την αγωνίαν των αλγούντων, τα λόγια τα συμβολικά του Ιησού, όλην την σκέψιν των αθέων, τας αστραπάς των προφητών και όλην την σημασίαν των τηλαυγών εκλάμψεων του Ζαραθούστρα.
Οκτάνα θα πη (χωρίς να περιφρονούμε του γήρατος την σοφίαν) θα πη πάση θυσία διατήρησις της παιδικής ψυχής εις όλα τα στάδια της ωριμότητος, εις όλας τας εποχάς του βίου, διότι άνευ αυτής και η πιο χρυσή νεότης γρήγορα στάχτη γίνεται και χάνεται και φεύγει και μένει στη θέσι της η θλίψις, η άνευ ελπίδων μεταμέλεια και η στυγνή ρυτίς.
Οκτάνα θα πη εν πλήρει αθωότητι Αδάμ, εν πλήρει βεβαιότητι Αδάμσυν-Εύα.
Οκτάνα θα πη οι άνθρωποι άγγελοι να γίνουν, αλλ άγγελοι με φύλον φανερόν, συγκεκριμένον.
Οκτάνα θα πη επί γης Παράδεισος, επί της γης Εδέμ, χωρίς προπατορικόν αμάρτημα, πέραν πάσης εννοίας κακού, με ελευθέραν εις πάσαν περίπτωσιν παντού και την αιμομιξίαν.
Οκτάνα θα πη απόλυτος ενότης πνεύματος και ύλης.
Οκτάνα θα πη διατήρησις επαφής και στα απώτερα σημεία των εξελίξεων με πάσαν πηγήν που όντως αποτελεί των αρχετύπων της ζωής ιερή μια νερομάνα.
Οκτάνα θα πη παν ότι μάχεται τον θάνατον και την ζωήν παντού και πάντοτε διαφεντεύει.
Οκτάνα θα πη αληθινή ελευθερία και όχι εκείνη η φοβερά ειρωνεία, να λέγεται ελευθερία ό,τι χωρεί ή ό,τι εναπομένει στα ελάχιστα περιθώρια που αφήνουν στους ανθρώπους οι απάνθρωποι νόμοι των περιδεών και των τυφλών ή ηλιθίων.
Οκτάνα θα πη , όχι πολιτικής, μια ψυχικής ενότητος Παγκόσμιος Πολιτεία (πιθανώς Ομοσπονδία) με ανέπαφες τις πνευματικές και εθνικές ιδιομορφίες εκάστης εθνικής ολότητος, εις μίαν πλήρη και αρραγή αδελφοσύνην εθνών, λαών και ατόμων, με πλήρη σεβασμόν εκάστου, διότι αυτή μόνον εν τέλει θα ημπορέση διά της κατανοήσεως, διά της αγωνιστικής καλής θελήσεως, ουδόλως δε διά της βίας, τας τάξεις και την εκμετάλλευσιν του ανθρώπου από τον άνθρωπον να καταργήση, να εκκαθαρίση επιτέλους! 

Οκτάνα θα πη παντού και πάντα εν ηδονή ζωή.
Οκτάνα θα πη δικαιοσύνη.
Οκτάνα θα πη αγάπη.
Οκτάνα θα πη παντού και πάντα καλωσύνη.
Οκτάνα θα πη η αγαλλίασις εκείνη που φέρνει στα χείλη την ψυχή και εις τα όργανα τα κατάλληλα με ορμήν το σπέρμα.
Οκτάνα, φίλοι μου, θα πη, απόλυτος μη συμμόρφωσις με ό,τι αντιστρατεύεται, ή μάχεται, ή αναστέλλει την έλευσιν της Οκτάνα.
Οκτάνα θα πη μη συμμετοχή και μη αντίταξι βίας εις την βίαν.
Οκτάνα θα πη ό,τι στους ουρανούς και επί της γης ηκούετο, κάθε φοράν που ως μέγας μαντατοφόρος, με έντασιν υπερκοσμίου τηλεβόα, ο άγγελος Κυρίου εβόα.
Ιδού με ολίγα λόγια, αλλά σαφή, ιδού τι θα πη, φίλοι μου, Οκτάνα.
Και τώρα θα προσθέσω:
Όσοι από σας πια βαρεθήκατε στον κόσμο αυτόν τον άδικον και τον βλακώδη να άγεσθε και να φέρεσθε από τους ψεύτες, από τους σοφιστάς και λαοπλάνους, όσοι πια βαρεθήκατε οι δεσμοφύλακές σας σαν τόπια ταλαίπωρα να σας εξαποστέλλουν εις τον Καϊάφα και πριν απ αυτόν στον Άννα, προσμένοντας να έλθη η Ώρα η χρυσαυγής, η πολυύμνητος και ευλογημένη, όσοι πιστοί, όσοι ζεστοί, όσοι την σημερινήν ελεεινήν πραγματικότητα να αλλάξετε ποθείτε, προσμένοντας να έλθη η Ώρα, όσοι πιστοί, όσοι ζεστοί, ελάτε και ως ανακράξωμεν μαζί (νυν και αεί, νυν και αεί) σαν προσευχή και σαν παιάνα, ας ανακράξωμεν μαζί, με μια ψυχή, με μια φωνή ΟΚΤΑΝΑ!

Γλυφάδα, 20. 8. 1965

ΜΑΤΣΗ ΧΑΤΖΗΛΑΖΑΡΟΥ

Από τη συλλογή Κρυφοχώρι

βράδυ

Συγυρίζοντας κάτι μπαούλα
ανακάλυψε πως
μαζί της δεν έσερνε μόνο
το στίχο της Βάρκιζας
αλλά και λίγην άμμο
που᾽τριζε σιγά σιγά
μες στον ποδόγυρο
ενός φουστανιού
γι᾽αυτό λέει
πάντα ακούω το άγχος
εκείνης της ώρας
που όλα θρυμματίστηκαν
κι έγιναν ένα
με την αμμουδιά
σάπια και άχρηστη
είμαι εδώ μόνη
πάνω στα τελευταία
συντρίμμια ζωής που ξέρω
η πίκρα μου η θλίψη
πλέουνε συνεχώς
κατά τη θάλασσα
σαν τα ψόφια ψάρια
που κατηφορίζει ο Σηκουάνας
Γριγρία τι νιαουρίζεις τώρα
θέλεις να βγεις 
έλα ανοιγω τη πόρτα 
φύγε και συ δεν χωρανε πια τα ψεματα  

φως ιλαρον - ΡΙΤΑ ΜΠΟΥΜΗ -ΠΑΠΑ

Φως ιλαρόν
Φως ιλαρόν
Είσαι το μόνο φως που ορίζω
Σε πύργο σε κρατώ στημένο
Στον άνεμο
Σ’ αβράδυαστη μέρα σ’ αιχμαλωτίζω
Μαργαριτάρια σου χαρίζω
Περίπατους γλυκούς
Σ’ ουρανούς δίχως σύνορα.

Πριν από σένα
Είχαν δει την καρδιά μου οι γλάροι
Να ναυαγεί
Σκεπασμένη με φύκια.

Τώρα χτυπάς εσύ το τζάμι μου
Κι οι γούνες της θάλασσας
Τυλίγουν το ρίγος μου
Νύχτες έναστρες ξεκολλούν
απ’ το χρόνο
φωτιές από ουράνια τόξα
καίνε στο τζάκι μου
ξημερώνει
και δεν διαλύονται τα φαντάσματα
που χτίζουν στον ύπνο μου
παλάτια στην άμμο.
Φως ιλαρόν
Όποια χώρα επισκεφθείς λέγεται
Ελπίδα
Όποια γη πατήσεις καλπάζει
Στη χαίτη του ιλίγγου
Στην έκσταση

Σ΄όποιο προσκέφαλο κοιμηθείς
Με σπαθί λυγερό από μαρτιάτικο μίσχο
Το σφάζεις
Το γεμίζεις όνειρα.

Λαμπάδα από ανόθευτο κερί
Στα σκοτάδια
Φέξε απ’ τα ύψη τους νόμους
Μιας νέας θρησκείας
Αναίμακτης
Το υλικό
Για το μέγα ναό της ειρήνης
Που αιώνες ονειρεύονται
Τ’ ανθρώπινα ποίμνια.

Δείξε σ’ όσους δεν πίνουν
Άλλο κρασί απ’ το αίμα
Και το κίτρινο μέταλλο έχουν θεό
Τις διαστάσεις του χρόνου
Στο χώρο που εσύ μόνο βαδίζεις
Το μόριο της παρουσίας τους
Στο απέραντο σύμπαν
Το μαστό τον αστείρευτο
Της αγάπης το γάλα.

Εξήγησε τους πόσο απύθμενη είναι
Η άβυσσος
Πόσο έχουνε κιόλας
Στο χείλος της πλησιάσει
Με το πνεύμα δεμένο
Στων πολέμων τ’ αμάξια

Πόση οργή ηφαιστείων κλείνει
Η ξέχειλη καρδιά των ταπεινών
Που δεν είδαν ποτέ τους
Ψωμί και βιβλίο

Και γράψε στο μαύρο βελούδο
Του άπειρου
Με πύρινα γράμματα
Πως η νίκη θα ‘ναι του Ανθρώπου.

Φως ιλαρόν
Εσύ, εγώ και το τραγούδι
Τρέχομε ακόμα μαζί

Διανύομε αποστάσεις μέσα σε στιγμές
Εισδύοντας σε κύκλους πύρινους
Για να καούμε
Μα, απ’ τη δοκιμασία
Βγαίνομε πιο άλκιμοι
Και πιο λαμπροί.

Δεν ξέρω αν ήταν εποχή που είμαστε
Άγνωστοι
Εσύ, εγώ και το τραγούδι
Τώρα αναζητιόμαστε κι οι τρεις
Απεγνωσμένα
Η επαφή μας κάνει τα δέντρα
Να τινάζονται
Δίχως πνοή ανέμου
Λέξεις βελούδινες ανθούν στ’ αυτιά
Με ματωμένους μίσχους
Κι ένας λαβύρινθος μας παρασύρει
Στα ενδότερα του.

Κι αυτόν όμως τον κίνδυνο τον αψηφούμε
-γιατί τώρα το νήμα δεν υπάρχει
κι η Αριάδνη ήταν μύθος-
πάνω στο άσπρο προσκέφαλο του δειλινού
κωφεύομε
στη μυστική επίκληση της φρόνησης
είμαστε έτοιμοι για το πήδημα
του θανάτου
για την πάλη της αγάπης
εναντίον όλων
για την ελπίδα που τρέμει
και ζητά να ζήσει
μες στα ερείπια και στις στάχτες
για την απόφαση
να συγκολλήσουμε τρίμμα με τρίμμα
όλα τα θρύψαλλα
σ’ έναν καθρέφτη γαλανό
με χλοερές ανταύγειες
και δάφνες άκοπες στις όχθες
να ιδούμε ακόμα μια φορά
ολάνθιστο το πρόσωπο μας.

Εργαστήριο Φυσικής Δόμησης (COB) στον Πιτροφό ΑΝΔΡΟΥ

Το κομπ είναι  μία από τις πιο αρχαίες τεχνικές χτισίματος με γήινα υλικά όπου χρησιμοποιούνται τα χέρια και τα πόδια για να σχηματιστούν μάζες πηλού αναμεμιγμένου με άμμο και άχυρο οι οποίες τοποθετούνται η μία πάνω στην άλλη διαμορφώνοντας έτσι μονολιθικές κατασκευές με μεγάλη σταθερότητα. Η λέξη κομπ προέρχεται από μια παλιά αγγλική λέξη cob που σημαίνει σβώλος.

Παρουσίαση της τεχνικής COB  θα πραγματοποιηθεί στον Πιτροφό το διήμερο 7-8 Μαΐου


Εργαστήριο Φυσικής Δόμησης - Πιτροφός, Άνδρος

Τοποθεσία: Πιτροφός, Άνδρος

Διαμονή: ελεύθερη διανυκτέρευση σε σκηνή στο χωράφι

Διατροφή: συλλογική κουζίνα

Πρόσβαση: με αμάξι ή ΚΤΕΛ (προς Χώρα-προς Γαύριο) - Πιτροφός (στάση 'Ζοζέφ')

'Εργαστήριο φυσικής δόμησης κατά την διάρκεια του οποίου θα γίνει παρουσίαση της τεχνικής COB με πρακτική εφαρμογή σε υπο κατασκευή αποθήκη 7τ.μ.' 

Για συμμετοχή και περισσότερες πληροφορίες στο τέλος της άναρτησης.

Το πρόγραμμα του διημέρου διαμορφώνεται ως εξής:

Τρίτη 7 Μαίου

9-10πμ   (θεωρητικό μέρος) Εισαγωγή στα φυσικά υλικά δόμησης : πηλός και άχυρο

10-11μμ (θεωρητικό μέρος) Χτίζοντας με πηλό και άχυρο : κατασκευή με τεχνική COB (θεμελίωση και τοιχοποιία)

11-1μμ   Πρακτική εφαρμογή : κατασκευή τοιχοποιίας COB σε βάση θεμελίωσης από πέτρα

1-2μμ     Διάλειμμα για φαγητό

2-6μμ     Πρακτική εφαρμογή (συνέχεια)

Τετάρτη 8 Μαιου

9-10πμ   (θεωρητικό μέρος) Χτίζοντας με πηλό και άχυρο : κατασκευή με τεχνική COB (στέγη)

10-1μμ   Πρακτική εφαρμογή : κατασκευή τοιχοποιίας με COB 

1-2μμ     Διάλειμμα για φαγητό

  

2-6μμ     Πρακτική εφαρμογή (συνέχεια)

 

Για πληροφορίες και δηλώσεις συμμετοχής : 

Πιτροφός, 'Ανδρου: angel_konst@hotmail.gr, T. 6947 476949

Αθήνα : neaguinea@riseup.net

 https://www.facebook.com/events/564199246944153/

                                                                          

                                                                                                          

πηγη περιγυροσ κινηματογραφικης λεσχησ ανδρου 

salvador dali

Κάθισα την ασχήμια

                   στα γονατα μου


και αμέσως ενοισα

                          αφόρητα κουρασμενος  !!!!



ΣΑΛΒΑΤΟΡ ΝΤΑΛΙ  

της αγαπης

Της  αγάπης

Έφτασε η εποχή του ανθού και του αερόστατου  .

Δρασκέλισε το παχνισμένο   της νοσταλγίας  μονοπάτι

Βημάτισε στο δρόμο με τις αγριελιές

Κει στο λουτήρα της μικρής θεάς αγάπης

 Μύρο η  ασημένια αλισάχνη ,  πάναγνο

Και εσύ και εγώ  ο μυροστάκτης !! 

μια προσπαθεια , ένα ποιημα για το 7ο παιχνιδι της Φλωρας μας 

ενας ευαισθητος Απριλης

Ένας ευαίσθητος Απρίλης, ένας αθέατος καιρός
γελάει το φρουρό της πύλης και βγαίνει ήλιος λαμπερός.
Πετά τα ρούχα του στρατιώτη, φορά πουκάμισο λευκό
και στην αγάπη του την πρώτη στέλνει ένα όνειρο γλυκό.

Φέρνει μια ζάλη στους ανέμους, ανατριχίλα στο νερό
με την καρδιά στήνει πολέμους και με τον Έρωτα χορό.

Ένας ευαίσθητος Απρίλης, ένας αθέατος καιρός
γελάει το φρουρό της πύλης και βγαίνει ήλιος λαμπερός.
Από τους κήπους κόβει βάγια κι απ’ την αυλή του πασχαλιές
για να στολίσει τα ναυάγια που μείναν δίχως αγκαλιές.

Φέρνει μια ζάλη στους ανέμους, ανατριχίλα στο νερό
με την καρδιά στήνει πολέμους και με τον Έρωτα χορό.

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ  στιχοι ΗΛΊΑΣ ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ 

ΒΟΤΣΑΛΟ

( Η συμμετοχή μου στο 6 παιχνίδι του texnistories της Φλώρας )

Σκοτάδι , τυφώνας , κυκλώνας και μέσα εγώ  ,ένα βότσαλο της θάλασσας .

Όχου και δεν συμπαθώ καθόλου την ανακατωσούρα , τις βροντές , την κοσμοχαλασιά . Κάνε Θεέ μου να ναι μοναχά ένα  κακό όνειρο , να μην περιπλανηθώ πολύ , να μείνω εδώ στο τόπο μου .

Έξω βροχή και μέσα βοή , τα χρώματα από γκρι έως μαύρο , οι ήχοι θαμποί , εκκωφαντικοί , στριγκοί , λες και μαζί σημαίνουν  χίλιες βραχνές σάλπιγγες , κλαίνε άνθρωποι , στενάζουν ελέφαντες , σωριάζεται  καταγής η πανοπλία ενός ιππότη , στριγκλίζουν μηχανές εργοστασίων , λες και δεν ζω εδώ στη δικιά μου παραλία .

Η θάλασσα , η μάνα μου γίνεται μεμιάς Λερναία Ύδρα , δεν με χαϊδεύει πια , δεν με νανουρίζει  , με κτυπάει , με θρυμματίζει , με σέρνει στην υγρή φυλακή της . Ο αέρας που με στέγνωνε με το χάδι του , με μαστιγώνει , με πονάει , με παρασέρνει καθώς λυσσομανάει , με ξεκουφαίνει αντί  να με μαγεύει με το τραγούδι του . Τώρα πια γίνεται ο μουσικός συνθέτης του πιο βάναυσου εφιάλτη μου .

Ο ήλιος που με κανάκευε με το φως του , που παίνευε προχτές ακόμη  το κόκκινο σαν το γεράνι χρώμα μου , τη λάμψη και το θάμπος μου , με εγκατέλειψε , πιθανόν για πάντα . Έστειλε σύννεφα στη θέση του , έστειλε βροχή, χαλάζι , καταχνιά όμως γιατί 

;

Χιλιάδες παράταιρα πράγματα κυλιούνται πάνω σε μένα και  στα αδέλφια μου στη παραλία . Ξύλα , πλαστικά ,σίδερα , γυαλιά , φελλοί , άψυχα ζώα και ξανά λάσπη , υλικά οικοδομών , τσακισμένα κλαδιά …..

Ξαφνικά  νοιώθω να ανασηκώνομαι , στροβιλίζομαι ,με σκονίζει το κύμα , με δέρνει ο βοριάς , ζαλίζομαι, ταλαντεύομαι , νοιώθω να ίπταμαι και ο κόσμος   κάτω από μένα  μοιάζει σχεδόν  με κομμάτια ανακατεμένα από πάζλ  . Μισώ το σκοτάδι , δεν έχω πλέον την αίσθηση του χώρου .. Και όμως  άρχισε η κάθοδος , νοιώθω να στροβιλίζομαι , να χάνω ύψος , να κατρακυλώ  ,να βυθίζομαι…

Χάθηκα , άλλαξα τόπο και προορισμό , που βρίσκομαι έχει γύρω μου απίστευτη υγρασία , με αγγίζουν φυτά , θα ξαναδώ το φως του ήλιου , άραγε θα καταλαγιάσει η θύελλα , θα ναι ζεστή η αγκαλιά της θάλασσας ………….;

Hooked on Vivaldi ΑΝΟΙΞΗ

ΑΝΟΙΞΗ

ηταν μια φορά .....

Ηταν μια φορά ..... "μια φορά "
που απο το πολύ που τη διηγηθηκαν 
ακούστηκε τόσες φορές ....
που έγινε πραγματικότητα  !!!!

          ιστορίες να σκεφτείς  Χορχε Μπουκαι 

Υποκατάστατο - Κική Δημουλά

Σκορπίζουν τῶν δακρύων οἱ μεγάλες συγκεντρώσεις.

Μνήμη καὶ παρὸν ψάχνουν νὰ κρυφτοῦν ἀπὸ τὴ διαύγειά τους.

Ἀραιὰ ποῦ καὶ ποῦ καμιὰ τουφεκιὰ πότε ἀπὸ κεῖνο τὸ εὐκρινὲς χαράκωμα ἡ λύπη πότε ἀπὸ ἀμυδρότερο.

Στρατηγικὴ νὰ δείξει τάχα ὅτι ἔρχονται ἐνισχύσεις.

Ἂς παραδοθεῖ. Ἔχει σχεδὸν ἐπικρατήσει ἡ φωτογραφία σου.

Ἐξαπλώθηκε ὅπου βρῆκε ἄμαχη ἐπιφάνεια ἀποδεκατισμένη αἴσθηση πρόθυμη γιὰ γαλήνη.

Ἀνεμίζει στῶν βλεμμάτων τὰ ὑψώματα ὄχι σὰν ἔθιμο ἀδρανὲς μελαγχολικὸ μὰ ὡς γενναῖος συκοφάντης τῆς ἀπώλειάς σου.

Μέρα τὴ μέρα πείθει πῶς τίποτα δὲν ἄλλαξε ὅτι ἤσουν πάντα ἔτσι, ἀπὸ χαρτὶ ἐκ γενετῆς φωτογραφία σὲ συνάντησα ἀνέκαθεν πὼς ἔτσι σ᾿ ἀγαποῦσα γυρολόγα ἀπὸ εἰκόνα σὲ ἀπεικόνιση κι ἀπὸ ἀπεικόνιση σὲ εἰκόνα σου ἀρκέστηκα.

Μνήμη καὶ παρὸν πρέπει νὰ κρυφτοῦν ἀπὸ τὴ διαύγειά τους.

Ἀραιὰ ποῦ καὶ ποῦ καμιὰ τουφεκιὰ ἀμυδρὴ. Μαρτυρία ὑπέρ σου ἡ λύπη ἂς παραδοθεῖ.

Ὁ μόνος ἀξιόπιστος μάρτυρας ὅτι ζήσαμε εἶναι ἡ ἀπουσία μας.

Κωστας Ουρανης - Αγαπη

Α! τι ωφελεί να καρτεράς όρθιος στην πόρτα του σπιτιού

και με τα μάτια στους νεκρούς τους δρόμους στυλωμένα,

αν είναι νάρθει θε ναρθεί, δίχως να νοιώσεις από πού,

και πίσω σου πλησιάζοντας με βήματα σβημένα

θε να σου κλείσει απαλά με τ' άσπρα χέρια της τα δυο

τα μάτια που κουράστηκαν τους δρόμους να κυττάνε'

κι όταν, γελώντας, να της πεις θα σε ρωτήσει: "ποια είμαι εγώ;"

απ' της καρδιάς το σκίρτημα θα καταλάβεις ποια 'ναι.

Δεν ωφελεί να καρτεράς! Αν είναι νάρθει, θε ναρθει'

κλειστά όλα νάναι, αντίκρυ σου να στέκεται θα δεις ορθή

κι ανοίγοντας τα χέρια της πρώτη θα σ' αγκαλιάσει.

Αλλιώς, κι αν είναι ολόφωτο το σπίτι για να την δεχτείς

κι έτσι ως την δεις τρέξεις σ' αυτήν κι ομπρός στα πόδια της συρθείς,

αν είναι νάρθει θε ναρθει, αλλιώς θα προσπεράσει.

καλο μηνα

βυθος ψυχής

Να σ' αγναντεύω, θάλασσα,
να μη χορταίνω απ' το βουνό ψηλά
στρωτή και καταγάλανη
και μέσα να πλουταίνω
απ' τα μαλάματά σου τα πολλά.

Να ναι χινοπωριάτικον απομεσήμερο,
όντας μετ' άξαφνη νεροποντή
χυμάει μες απ' τα σύννεφα
θαμπωτικά γελώντας
ήλιος χωρίς μαντύ.

Να ταξιδεύουν στον αγέρα
τα νησάκια,
οι κάβοι, τ' ακρογιάλια σαν
μεταξένιοι αχνοί
και με τους γλάρους συνοδιά
κάποτ' ένα καράβι
ν' ανοίγουν να το παίρνουν
οι ουρανοί.

Ξανανιωμένα απ' το λουτρό
να ροβολάνε κάτου
την κόκκινη πλαγιά
χορευτικά τα πεύκα,
τα χρυσόπευκα, κι' ανθός
του μαλαμάτου
να στάζουν τα μαλλιά τους
τα μυριστικά.

Κι' αντάμα τους να σέρνουνε
στο φωτεινό χορό τους
ως μέσα στο νερό τα ερημικά
χιονόσπιτα-
κι' αυτά μες στ' όνειρό τους
να τραγουδάνε, αξύπνητα καιρό.

Έτσι να στέκω, θάλασσα,
παντοτεινέ έρωτά μου
με μάτια να σε χαίρομαι θολά
και να ναι τα μελλούμενα
στην άπλα σου μπροστά μου,
πίσω κι' αλάργα βάσανα πολλά.

Ως να με πάρεις κάποτε,
μαργιόλα συ,
στους κόρφους σου αψηλά
τους ανθισμένους
και να με πας πολύ μακριά
απ' τη μαύρη τούτη Κόλαση,
μακριά πολύ κι' από τους
μαύρους κολασμένους

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ

Αξιον εστί το χερι της γοργόνας

Που κρατά το τρικάταρτο σαν να σώζη
Σα να το κάνη τάμα στους ανέμους
Σα να λέει να τ΄αφήση και πάλι όχι !!!!

θεοφανεια !!!!!

Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε
η της Τριάδος εφανερώθη προσκύνησις
του γαρ Γεννήτορος η φωνή προσεμαρτύρει Σοι
αγαπητόν Σε Υιόν ονομάζουσα
και το Πνεύμα εν είδει περιστεράς
εβεβαίου του λόγου το ασφαλές
Ο επιφανής Χριστέ ο Θεός
Και τον κόσμον φωτίσας δόξα Σοι.

καλη χρονιά