η Σημαια Ι Πολεμης

Πάντα κι ὅπου σ᾿ ἀντικρίζω,
μὲ λαχτάρα σταματῶ,
ὑπερήφανα δακρύζω,
ταπεινὰ σὲ χαιρετῶ.

Δόξα ἀθάνατη στολίζει
κάθε θεία σου πτυχὴ
καὶ μαζί σου φτερουγίζει
τῆς πατρίδος ἡ ψυχῆ.

Ὅταν ξάφνου σὲ χαϊδεύει
τ᾿ ἀγεράκι τ᾿ ἀλαφρό,
μοιάζεις κύμα, ποὺ σαλεύει
μὲ χιονόλευκον ἀφρό.

Κι ὁ σταυρὸς ποὺ λαμπυρίζει
στὴν ψηλή σου κορυφή,
εἶν᾿ ὁ φάρος ποὺ φωτίζει
μίαν ἐλπίδα μας κρυφή.

Σὲ θωρῶ κι ἀναθαρρεύω
καὶ τὰ χέρια μου χτυπῶ,
σὰν ἁγία σὲ λατρεύω,
σὰ μητέρα σ᾿ ἀγαπῶ.

Κι ἀπ᾿ τὰ στήθη μου ἀνεβαίνει
μία χαρούμενη φωνή:
«Νἆσαι πάντα δοξασμένη,
ὦ Σημαία γαλανή!»

Σημεια τηξησ

;Σημεία τήξης

Το τώρα στο κόμμα
Τα συναισθήματα σε ερωτηματικό
Οι λέξεις σε αποσιωπητικά
Το αύριο σε εισαγωγικά
Το σήμερα σε απόγνωση
Εγώ σε απομόνωση
Εσύ σε πολλαπλασιασμούς
Η λογική σε κώμα
Το μετά σε ηλεκτρική καρέκλα
Το τώρα σε κόμμα
Το ποτέ
Το πάντα
Το μετά …σε άνω τελεία.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΡΠΟΥΖΗ 

Η στιγμη σου σε ενα ποιημα , Νικηφορος Βρεττακος - Ταυγετος

Εφτασε ο ομορφος Οκτωβρης και η Μαρια μας , μας καλεσε ξανα σε υπεροχο μονοπατι της ποιησης

Με την σειρά μου διάλεξα τον Νικηφόρο Βρεττάκο  σε ένα ξέχωρο ποίημα του και όχι θαλασσινό


…Μέσα μου μια σειρά κολώνες από αγάπη και ήλιο

γέρνουνε! Πρόλαβέ τες, αγαθέ μου γέροντα! Μη μ’ αφήσεις,

γιατ’ είμαι το άνθος σου! Είμαι το άνθος που φύτρωσε μέσα στη μοίρα σου!

Εμένα πάντοτε θα βρίσκουνε να κάθουμαι χάμω στα πόδια σου,

εγώ θα ’μαι το αιώνιο σου λιοντάρι που θα σε φυλάει!...

…Άνοιξα μια πηγή στα πόδια σου! Πολλοί θα περάσουν.

Στις πέτρινές σου φούχτες θα κάθουνται τα πουλιά,

θα ξεδιψάνε οι άνθρωποι κι όπως θα σε κοιτάζουν,

με των δασών σου τον ατέλειωτο ψίθυρο, θα τους εξηγάς:

«Αυτό το νερό το λένε αγάπη…»

«Αυτό το νερό το λένε αγάπη…»

…Κάμε να ξαναϊδώ

πίσω απ’ τις αγερόχυτες κορφές σου ν’ ανατέλλει

σαν ήλιος πάλι το όραμα της παγκόσμιας αγάπης.

(Αποσπάσματα από το ποίημα «Χτες τη νύχτα ξαναγύρισα στον Ταΰγετο» της Συλλογής «Ο Ταΰγετος και η σιωπή» [1949]).