ΔΕ ΣΕ ΛΥΠΑΜΑΙ[
Δε σε λυπάμαι!
Τι τάχα σαν κι εμένα αν δεν μπορείς
την μπάλα να κλοτσήσεις
κι αν δε βαστούν τα πόδια σου να
τρέχεις;
Από καρδιάς σου λέω - μην απορείς -
έχει η ζωή κι άλλες χαρές να ζήσεις
κι ανάγκη από τη λύπη μου δεν έχεις.
Δε σε λυπάμαι!
Κι αν είσαι αναγκασμένο να περνάς
μέρες, βδομάδες, μήνες, χρόνια
καθηλωμένο σε καρότσι επάνω,
όρκο σου κάνω και σκληρό μη με περνάς,
όταν σου λέω πως δε χρειάζεσαι συμπόνια.
Δε σε λυπάμαι!
Κι αν ίσως με νοήματα μιλάς,
τ΄ αυτιά σου κι αν δεν πιάνουνε τους
ήχους,
μπορείς και πρέπει, ακούς; Πρέπει να γελάς.
Και νιώσε το μ΄ αυτούς εδώ τους στίχους
τόση ώρα τι πασκίζω να σου πω:
Μέσα μας, ξέρε το, μου μοιάζεις και σου
μοιάζω.
Όμοιος σου νιώθω, γι αυτό αδέρφι σε
λογιάζω
Δε σε λυπάμαι, ναι, μα... σ΄ αγαπώ!
[1]
Αφιερωμένο στο
παιδί με ειδικές ανάγκες, από το Δημήτρη Μανθόπουλο και από την ποιητική του
συλλογή «Τα βούκινα της σιωπής»
